Onze pleegkinderen zijn voor ons een gewoon onderdeel van ons gezin. De keus voor pleegzorg is ook van ons hele gezin. Vier kinderen zijn in perspectief biedende (langdurig over het algemeen)
zorg bij ons geplaatst. Het zijn 3 broers en 1 zus die uit een gezin van 6 kinderen komen. Marco woont bij ons sinds oktober 2007 en is als geheime crisisplaatsing hier gekomen, hij was
toen 3 jaar oud.
Toen er geen ander pleeggezin voor hem gevonden kon worden is hij langer bij ons gebleven. In de tijd die verstreek was hij steeds verder ingeburgerd in ons gezin. In 2008 gingen we op
wintersport zonder Marco en dat voelde voor niemand van ons goed, we waren niet compleet. We hebben de crisisplaatsing toen omgezet naar perspectief biedend. De twee jongere broers Ricardo
en Wilco zaten samen in een ander gezin en konden daar niet lang blijven. Maar ook voor hen was er geen ander gezin te vinden. Toen het er op ging lijken dat ook zij uit elkaar geplaatst
zouden worden hebben wij aangeboden ze in ons gezin op te nemen. Per 1 april 2009 zijn ze bij ons komen wonen. Al vrij snel zijn wij begonnen met logeerweekenden voor broer Willem en zus
Sharon omdat wij dit zeer belangrijk vinden voor de kinderen. Willem komt eens per maand bij ons gedurende het weekend. Sharon woonde veel verder weg dus dat ging moeilijker in weekenden.
Ze is bij ons in de zomervakantie 2009 voor het eerst een week wezen logeren en dat klikte heel erg goed. Bij iedere volgende logeerpartij werd het moeilijker om Sharon terug te brengen, ze
wilde bij haar broertjes en bij ons wonen. Na uitgebreid overleg en familieberaad is besloten om dit ook te laten gebeuren en dus woont Sharon bij ons vanaf 1 mei 2010. Sharon gaat naar
Prakticon in Doetinchem, Marco en Ricardo zitten op speciaal basisonderwijs SAM in Doetinchem, Wilco gaat 4 dagdelen naar de reguliere peuterspeelzaal. Ons gezin bestaat dus uit 10
personen en dat is bovengemiddeld in deze tijd. Het kost ons natuurlijk de nodige energie, middelen en organisatietalent om dit gezin draaiende te houden. Doordat wij er bewust voor
gekozen hebben en het voor ons gewoon is kijken wij er niet zwaar tegen aan. Het is ons gezin en daar zijn we trots op, trots dat we ze mogen verzorgen, trots dat we gelukkig zijn samen,
trots dat een ieder zich ontwikkelen kan, dankbaar dat we dit mogen en kunnen doen.
Wij doen pleegzorg via de William Schrikker stichting. Deze stichting richt zich op kinderen met een handicap of kinderen uit gezinnen die met handicaps te maken hebben. Er is een grote
behoefte aan pleeggezinnen binnen Nederland, mocht door ons verhaal uw interesse gewekt zijn kunt u altijd bij ons terecht voor meer informatie. Kinderen in pleegzorg zijn in principe
gewone kinderen waarvan de ouders niet in staat zijn de opvoeding en/of verzorging zelf in te vullen. Er zijn vele redenen waardoor kinderen in de pleegzorg terecht komen. Achter ieder
pleegkind zit een indrukwekkend verhaal waar het kind vrijwel altijd buiten zijn/haar schuld in terecht is gekomen. Het pleeggezin en het kind krijgen met diverse instanties en hulpverleners
te maken. Onze ervaring met pleegzorg in het algemeen zijn uitstekend, we zouden het voor geen goud willen missen. En ook met de medewerkers van de William Schrikker stichting hebben wij
een uitstekend contact. De overige hulpverlening er om heen en ondersteuning vanuit overheden is slechts zeer minimaal en doen absoluut geen recht aan de positie van de kinderen en/of de
pleeggezinnen. Een kind dat noodgedwongen uit huis geplaatst moet worden om welke reden dan ook is vrijwel altijd vele malen beter af in een pleeggezin dan in een instelling. Maar helaas
is er nog altijd een tekort aan passende pleeggezinnen. Vooral hele kleine kinderen, meerdere kinderen uit 1 gezin en tieners zijn moeilijk (samen) plaatsbaar. En ook zij verdienen een
warm nest met genegenheid en geborgenheid, een plek waar ze zichzelf kunnen zijn. Daarom wordt er nog steeds gezocht naar harten met een beetje ruimte.
Het pleegouderschap kent natuurlijk ook kanten die minder leuk kunnen zijn. Denk hierbij aan de geschiedenis waarmee het kind bij je komt, het contact met instanties en hulpverleners,
verwerken van traumatische ervaringen, paniek, angst of nachtmerries van je pleegkind, reacties van je eigen omgeving, contact met de biologische familie, enzovoort. Het is echt niet
alleen maar leuk, lief en geweldig. Maar het geeft vaak zoveel voldoening dat het dat allemaal dubbel en dwars waard is.
Tips voor nadere informatie: De William Schrikker Stichting of WSG
De William Schrikker Stichting of WSG
De Nederlandse vereniging voor pleeggezinnen NVP
Pleegzorg.nl
Mobiel, tijdschrift voor pleegzorg
Kledingmagazijn voor pleegzorg
